Op welke manieren kun je thuis het vetgehalte van koemelk bepalen
De kwaliteit van zuivelproducten verkregen uit hun eigen vee is belangrijk voor boeren die ze te koop krijgen. Daarom is de vraag hoe het vetgehalte van koemelk thuis kan worden bepaald, zeer relevant. Voor veehouders met grote veestapels is het gemakkelijker om te investeren in de aanschaf van een speciaal apparaat voor het bepalen van het vetgehalte. Huisvrouwen die maar een paar koeien grootbrengen, kunnen eenvoudige geïmproviseerde meetmethoden gebruiken.
Wat is het vetgehalte van koemelk
De hoeveelheid vet in melk wordt meestal gemeten op een relatieve schaal, dat wil zeggen als percentage van de totale massa van het product. Zo betekent 3,2% dat het vet in 100 gram melk 3,2 gram is. Bij massaproductie wordt het concept van het totale vetgehalte (in gewichtseenheden) gebruikt.
Verse melk is de leider in vetgehalte indien bewaard bij een temperatuur niet hoger dan +7 overVanaf en niet langer dan een paar uur nadat de vetten zijn afgebroken tot andere verbindingen. De dikste melk wordt beschouwd als afkomstig van de runderrassen Kholmogorsk, Kostroma en Sychevsk - het percentage vet erin varieert van 3,2% tot 4,5%, en bij Yaroslavl-koeien - bijna 6,0%.
De volgende factoren kunnen het vetgehalte van melk beïnvloeden:
- koeienras;
- kenmerken van de inhoud - meer vette melk bij runderen, die het grootste deel van de tijd aan vrije weidegang besteden;
- rantsoen;
- leeftijd - melk bereikt zijn maximale vetgehalte bij koeien door 5-6 afkalven.
In de zomer eten koeien meer vers gras en drinken ze veel vocht. Daarom wordt melk in de winter veel vetter. Het gemiddelde vetgehalte van koemelk is 3,2-4,5%.
Meetinstrumenten
Om het vetgehalte van melk direct na het melken te controleren, kopen boeren met grote kuddes vee vaak een speciaal apparaat - een butyrometer. Dergelijke apparaten zijn onmisbaar voor grote veehouderijen die in melk handelen. Het product, waarin het percentage van het vetgehalte moet worden bepaald, mag geen onzuiverheden en additieven bevatten, peroxide en zetmeel, die de houdbaarheid van melk verlengen.
Met een butyrometer bepaal je het vetgehalte van 0 tot 6%. Het apparaat ziet eruit als een langwerpige buis die bestaat uit smalle en brede delen. Nadat het melkmonster in het apparaat is geplaatst, moet het worden verwarmd en gescheiden om de productcomponenten te scheiden.
Methode om de butyrometer te gebruiken:
- melk wordt in de buis gegoten;
- een verplicht onderdeel voor het bepalen van het vetgehalte wordt toegevoegd - geconcentreerd zwavelzuur. Dankzij de stof begint een reactie, waarbij het product wordt gescheiden in vet- en wei-delen. Op de grens van contact tussen twee media wordt een duidelijke grens gevormd;
- isoamylalcohol wordt ingeschonken.
De butyrometer moet gesloten zijn zodat er tijdens de meetprocedure geen melk uit lekt, geen vlekken maakt op de laboratoriumoppervlakken en de kleding van het personeel en het verlies van product geen invloed heeft op de testresultaten.
Het apparaat wordt in een waterbad geplaatst, dat compleet met een butyrometer wordt gekocht, en verwarmd tot 65-70 overVAN.
Het is belangrijk om de verwarmingstemperatuur met een thermometer te regelen om het product niet te bederven en geen vals resultaat te krijgen. Daarna wordt de butyrometer in een centrifuge geplaatst, waar deze door blootstelling aan melk bij 1000 tpm wordt gescheiden in vet en wei. Het resultaat (vetpercentage) wordt bepaald op de schaal van de butyrometer.
Bepaling van het vetgehalte thuis
Om zelf het vetgehalte van melk te achterhalen, moet u een vers monster van het product en een schoon glas bereiden, waarvan de wanden strikt verticaal zijn. Op 10 centimeter hoogte vanaf de bodem van de schaal wordt een stift gemaakt. Melk moet tot aan de getekende lijn in een glas worden gegoten. Als het tijd heeft om tot rust te komen, moet het worden geschud.
De container met melk moet 6-8 uur worden bewaard, waarna het resultaat moet worden beoordeeld. De crème zal helemaal bovenaan zitten en het dunnere product onderaan. De dikte van de crèmelaag wordt gemeten met een gewone liniaal - van de bovenkant van de vloeistof tot de rand met de onderste (vloeibare) melk.
Een complexere meetmethode vereist een nauwkeurige balans. Op het buitenoppervlak van de container, waarin het bezonken product enkele uren achter elkaar werd bewaard, is de rand van room en melk gemarkeerd. Daarna kan de vloeistof in een ander vat worden gegoten. De schaal wordt gebruikt om de massa water te bepalen die vervolgens in de melkbus werd gevuld tot de onderste markering en het watervolume tussen de markeringsstrepen. Om dit te doen, wordt eerst de container (pot) zelf gewogen, vervolgens wordt de vloeistof tussen de markeringen gegoten en gewogen, en dan de rest.
Verder worden eenvoudige berekeningen uitgevoerd: het gewicht van de vloeistof verkregen tussen de markeringslijnen moet worden gedeeld door de totale massa water. Het resulterende cijfer moet met 100% worden vermenigvuldigd - dit is het vetgehalte van melkroom. Dan is het nodig om het percentage vetgehalte van de melk te meten. Bij een vetgehalte van room van bijvoorbeeld 15% wordt de coëfficiënt 0,25. In het geval dat het volume van de crèmemassa 1% of 2% meer is, voegt u de coëfficiënt respectievelijk 0,01 of 0,02 toe. Als de massa van de room kleiner is, trekt u deze af van de coëfficiënt.
Het kan worden bepaald door een voorbeeld: het bleek dat er 48 gram room per 300 gram melk zat. U moet het percentage room berekenen: 48/300 * 100% = 16. De standaard romige vetcoëfficiënt is 0,25 (bij 15%), er moet 0,01 aan worden toegevoegd, het blijkt 0,26 te zijn. Dan moet je de melkconcentratie berekenen: 16% * 0,26 = 4,16%.
Wat kan het uiteindelijke vetgehalte beïnvloeden
Het is belangrijk om er rekening mee te houden dat het percentage zuivelproducten onder verschillende voorwaarden kan worden verhoogd:
- de dunste zijn de eerste melkstromen die uit de uier worden gemolken. Ze bevatten slechts 1% vet;
- de dikste is de laatste (rug) melk;
- meer vette en dikkere melk bij koeien die tijdens de droogstand een uitgebalanceerd voer krijgen - als de boer veevoer bereidt dat is verrijkt met vitamines, mineralen, eiwitten, vetten en koolhydraten.
Afhankelijk van het ras zal de melk ook meer of minder vet zijn. Gewoonlijk hebben koeien die minder melk produceren meer geconcentreerde melk en vice versa.
Gedurende de zomerperiode grazen koeien op weilanden, zodat melk niet alleen een natuurlijke concentratie krijgt, maar ook een positieve smaak, evenals een aangename romige tint.Om het vetgehalte in de winter op peil te houden, moet het vee op een evenwichtige manier worden gevoerd - geef hooi, grasmeel, kuilvoer, groenten, granen met gekookte wortelgroenten en groenten.
